بررسی بخش انرژی در برنامه های سوم و چهارم توسعه در ایران بر مبنای معیارهای توسعه پایدار در اقتصاد اسلامی

توسعه پایدار مفهومی است که در ادبیات اقتصادی قدمت زیادی ندارد و در پی معضلات زیست محیطی پس از انقلاب صنعتی این مفهوم نمود پیدا کرده است. در این تحقیق ضمن ارائه مفهوم توسعه پایدار از دیدگاه اقتصاد متعارف و شاخص های آن در بخش انرژی به معرفی توسعه پایدار از دیدگاه اسلام به عنوان دینی کامل و جامع با استفاده از روش کتابخانه ای، با استناد به شواهد قرآنی و روایی پرداخته ایم. بنابراین سعی کرده ایم به این سئوالات پاسخ دهیم که چه مولفه هایی را می توان به عنوان مولفه های توسعه پایدار از دیدگاه اسلام در نظر گرفت؟ شاخص های توسعه پایدار در بخش انرژی کدامند و آیا برنامه توسعه ایران در بخش انرژی با معیارهای توسعه پایدار در اقتصاد اسلامی سازگاری دارد؟ فرضیه ما در این تحقیق در پاسخ به سوالات فوق این است که: بخش انرژی در برنامه های توسعه ایران(برنامه سوم وچهارم) با معیارهای توسعه پایدار در اقتصاد اسلامی سازگار است. در راستای آزمون فرضیه، قوانین برنامه های سوم و چهارم توسعه از بعد انرژی مورد مطالعه قرار گرفته است و با شاخص های توسعه پایدار انرژی تطبیق داده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد، که برای برخی از شاخص ها اشارات دقیقی در قوانین جمهوری اسلامی ایران وجود نداشت و در برخی نیز اشاراتی به صورت غیر مستقیم شده بود، بنابراین نمی توانیم به طور صریح و با قاطعیت بگوییم بخش انرژی در برنامه های توسعه ایران با معیارهای توسعه پایدار اقتصاد اسلامی سازگاری دارد. واژگان کلیدی : توسعه پایدار، عدالت بین نسلی، اقتصاد اسلامی، منابع انرژی، برنامه های توسعه ایران، شاخص های بخش انرژی